BACK TO SCHOOL

W L.O. na przerwie jak zawsze tłoczno i gwarno. Pełno małych ludzików poruszających się z prędkością bolidu Roberta Kubicy. Jedyne twarze, jakie jestem w stanie rozpoznać, należą do nauczycieli, zatroskanych o los swoich uczniów. "Co ja teraz mam? Ach, niemiecki." Schodzę na dół krętymi schodkami, mijając po drodze zasuszoną, drobną germanistkę. Jakoś dziwnie patrzy, jakby mnie w ogóle nie rozpoznawała. Aż miałam ochotę wystawić jej język, by sprawdzić, czy w ogóle ktoś mnie tutaj widzi. Obawiając się jednak dalszych konsekwencji, zrezygnowałam z tego niecnego czynu.

Wchodzę do małej klasy, w której ławki poukładane w różne strony, zajęte są już przez moich kolegów i koleżanki z klasy. Rozglądam się i usilnie próbuję odnaleźć chociaż jedno wolne krzesełko. Nic z tego. Nie ma dla mnie miejsca. "Nic dziwnego, skoro od pół roku nie było się na ani jednej lekcji niemca." Następna w planie jest chemia. "To dopiero będzie ciekawostka, gdyż podobnie jak w poprzednim przypadku nie byłam na lekcji od początku roku szkolnego. Z pewnością jestem jedyną osobą z klasy bez oceny z odpowiedzi, więc wezwanie do tablicy jest nieuniknione." Schowałam do kieszeni resztki nadziei na jakiekolwiek wybrnięcie z sytuacji. Trzeba wreszcie zacząć brać udział w zajęciach, tym bardziej, że chemia zawsze była dla mnie magią . . . czarną.

Sprawdził się najgorszy scenariusz. Nim się obejrzałam stałam już przed tablicą, trzymając w ręce kawałek białej kredy, który dość skutecznie brudził moje palce. Spoglądam błagalnym wzrokiem to na tablicę, to na uczniów w klasie.

"Czemu nikt mi nie podpowiada? Czemu nie potrafię rozwiązać równania słupkowo-dwurzędowego z podwójnym wynikiem 36 i podzielić go przez przekrój jednej części mandarynki?"